Choroba Peyronie, zwana inaczej stwardnieniem plastycznym prącia, jest obok urazów prącia najczęstszą przyczyną nabytego skrzywienia prącia. Dotyczy ona zwykle mężczyzn powyżej 50 roku życia. W efekcie choroby Peyronie dochodzi do ograniczonego, zlokalizowanego zwłóknienia, a także zwapnienia fragmentów osłonki białawej prącia, co skutkuje powstaniem wyczuwalnej w prąciu płytki lub płytek. W pierwszej, tzw. zapalnej fazie choroby płytka jest miękka i bolesna. W drugiej fazie tzw. stabilizacji płytka twardnieje, w rezultacie czego może dojść do skrzywienia prącia, a w konsekwencji – do bólu i dyskomfortu przy współżyciu. Nie zawsze obecność płytki prowadzi do skrzywienia, jednak postęp choroby może doprowadzić do trwałych zaburzeń erekcji, stąd też słuszne jest zaniepokojenie pacjentów związane z jej obecnością.
Częstotliwość choroby Peyronie szacuje się na 0.4 – 9 %. Przyczyna choroby nie jest do końca wyjaśniona. Przypuszcza się, że mogą nią być liczne mikrourazy błony białawej prącia, które powodują przewlekły stan zapalny związany z włóknieniem i wapnieniem jej fragmentów. Czynnikami sprzyjającymi wystąpieniu choroby Peyronie są: cukrzyca, nadciśnienie tętnicze, hipercholesterolemia, palenie papierosów i nadużywanie alkoholu. Współistnieje też z chorobą Dupuytrena tj. przykurczem rozcięgna dłoniowego, która występuje u 10-40% pacjentów z chorobą Peyronie. Jednak zaledwie 4 % pacjentów z chorobą Duputrena rozwinie chorobę Peyronie. Stwierdzono też współistnienie z chorobą Ledderhose’a, tj. włókniakowatością guzkowatą rozcięgna podeszwowego.
Leczenie choroby Peyronie różni się w zależności od faz. W fazie zapalnej stosuje się farmakoterapię doustną oraz w zastrzykach dopłytkowch. W fazie stabilnej można zastosować samą obserwację lub leczenie chirurgiczne, jeżeli skrzywienie prącia znacząco utrudnia lub uniemożliwia współżycie. Można zastosować różne metody zabiegowe: korporoplastykę wycięciową (Nesbita), nacięciową (Yachii) oraz plikacyjną (Essed-Schroeder’a lub 16-dot), a także korporoplastykę z poprzecznym nacięciem błony białawej na powierzchni wklęsłej lub wycięciem jej fragmentu i uzupełnieniem ubytku np. błoną śluzową jamy ustnej lub gąbką hemostatyczną.
Najważniejsze jest wczesne rozpoznanie choroby i włączenie adekwatnego leczenia. Na wizytę najlepiej przynieść zdjęcia prącia we wzwodzie w dwóch prostopadłych płaszczyznach – od góry i od boku.