PLASTYKA APARATU WIESZADŁOWEGO PRĄCIA W
HYPEREREKCJI – WRODZONYM SKRZYWIENIU PRĄCIA
Wyróżniamy dwa główne typy skrzywień prącia: wrodzone i nabyte.
Wrodzone skrzywienie prącia to stan chorobowy, w którym trzon prącia odchyla się od jego nasady w lewo, prawo, w dół (brzusznie) lub w górę (grzbietowo). Najczęstsze skrzywienie jest w stronę lewą oraz brzusznie. Częstotliwość występowania wrodzonego skrzywienia prącia wśród mężczyzn szacuje się na poniżej 1 %. Zwykle problem zaczyna być zauważany w okresie dojrzewania – przy występowaniu wzwodów. Jego źródłem jest nierównomierny rozwój błony białawej otaczającej ciała jamiste prącia. Gdy skrzywienie prącia jest niewielkie i nie powoduje dyskomfortu przy współżyciu seksualnym, nie wymaga leczenia. Jeżeli jednak utrudnia lub uniemożliwia współżycie, zalecana jest korekta chirurgiczna. Tak się dzieje między innymi przy skrzywieniach powyżej 30 stopni.
Za szczególną formę skrzywienia prącia uznaje się grupę schorzeń określanych jako zaburzenia kąta erekcji. W prawidłowych warunkach prącie w czasie wzwodu przyjmuje pozycję, w której znajduje się pod kątem 45 – 90 stopni w stosunku do przedniej powierzchni ściany jamy brzusznej. W przypadku młodszych mężczyzn kąt ten może wynosić nawet 30 – 45 stopni. Za unoszenie prącia podczas erekcji odpowiedzialne są więzadła wieszadłowe i procowate, które dodatkowo stabilizują jego położenie i zapobiegają wysuwaniu się prącia podczas penetracji.
Wyróżniamy dwa główne rodzaje zaburzeń kąta erekcji: non – erecting erection i hypererection (ostrowzwód).
Non – erecting erection to względnie rzadko spotykana postać zaburzeń kąta erekcji. Prącie podczas wzwodu jest prawidłowo usztywnione, ale nie jest w stanie osiągnąć prawidłowego poziomu kąta erekcji. Oś podstawy prącia jest obniżona, natomiast oś trzonu przebiega niemalże prostopadle w stosunku do podstawy prącia. Podczas wzwodu szczyt żołędzi prącia skierowany jest do dołu.
Hypererection (hypererekcja/ostrowzwód) spowodowana jest najczęściej skróceniem aparatu wieszadłowego prącia, co powoduje silne pociąganie prącia w kierunku jamy brzusznej. W niektórych przypadkach kąt erekcji może zbliżać się do 0 stopni.
Skrzywienie może występować jako wada izolowana lub towarzyszyć innym wadom jak spodziectwo czy wierzchniactwo. Wady te związane są z nieprawidłowym położeniem ujścia zewnętrznego cewki moczowej:
- spodziectwo – gdy ujście cewki moczowej znajduje się na brzusznej powierzchni prącia – wówczas dochodzi do skrzywienia prącia w dół
- wierzchniactwo – gdy ujście cewki moczowej znajduje się na grzbietowej stronie prącia – wówczas pojawia się skrzywienie prącia w górę
Najczęstszymi przyczynami nabytego skrzywienia prącia są: choroba Peyronie (stwardnienie plastyczne prącia) i urazy. Choroba Peyronie dotyczy zwykle mężczyzn powyżej 50 roku życia. W efekcie choroby Peyronie dochodzi do zwłóknienia, a także zwapnienia fragmentów osłonki białawej prącia, co skutkuje powstaniem wyczuwalnej w prąciu płytki. W pierwszej, tzw. zapalnej fazie choroby płytka jest miękka i bolesna. W drugiej fazie tzw. stabilizacji płytka twardnieje, w rezultacie czego może dojść do skrzywienia prącia, bólu i dyskomfortu przy współżyciu.
Częstotliwość choroby Peyronie szacuje się na 0.4 – 9 %. Przyczyna choroby nie jest do końca wyjaśniona. Przypuszcza się, że mogą nią być liczne mikrourazy błony białawej prącia, które powodują przewlekły stan zapalny związany z włóknieniem i wapnieniem jej fragmentów. Czynnikami sprzyjającymi wystąpieniu choroby Peyronie są: cukrzyca, nadciśnienie tętnicze, hipercholesterolemia i palenie papierosów.
Do skrzywienia prącia może dojść także w związku ze zbyt krótkim wędzidełkiem, ze skróceniem lub wydłużeniem aparatu wieszadłowego prącia lub po nieleczonym złamaniu prącia.
Wskazaniem do chirurgicznej korekcji skrzywienia prącia jest skrzywienie powyżej 40 stopni lub mniejsze w przypadku skrzywienia brzusznego oraz zaburzenia kąta erekcji < 30 i > 90 stopni. Nie jest wskazana interwencja chirurgiczna w sytuacji, gdy Pacjent pomimo skrzywienia jest w stanie odbyć satysfakcjonujący stosunek seksualny.
Opis przebiegu operacji
Dostęp do aparatu wieszadłowego prącia uzyskuje się przez łukowate 6 – 8 cm cięcie podłonowe nad nasadą prącia. Po wypreparowaniu więzadeł przecina się je stopniowo aż do uzyskania właściwego kata erekcyjnego. Podczas tego manewru utrzymuje się wzwód uzyskany z pomocą wlewu 50 – 100 ml soli fizjologicznej do ciał jamistych. Pomiędzy przeciętymi tkankami umieszcza się tkankę tłuszczową lub gąbkę hemostatyczną celem zapobieżenia ponownemu zrośnięciu się końców więzadeł. W tej okolicy zostawia się dren na 1 – 2 dni. Zabieg wykonuje się w znieczuleniu ogólnym lub dolędźwiowym. Trwa 1 do 2 godzin. Skórę zamyka się szwami rozpuszczalnymi, które rozpuszczają się po 4-5 tygodniach.
Konsekwencje operacji
Po zabiegu zawsze występuje mniejszy lub większy ból ze strony rany operacyjnej, jednak zwykle do jego uśmierzenia wystarczają powszechnie dostępne leki przeciwbólowe. W okresie pooperacyjnym może dość do zakażenia rany i powstania krwiaka.
W przypadku plastyki aparatu wieszadłowego może dojść do utraty stabilizacji kąta erekcji.
Opis innych dostępnych metod leczenia
W przypadku zaburzeń kąta erekcji leczenie jest wyłącznie chirurgiczne.
Opis przebiegu pooperacyjnego
Po zabiegu chory pozostaje w Szpitalu zazwyczaj do 24 godzin. W okresie pooperacyjnym monitorowane są podstawowe funkcje życiowe (ciśnienie krwi, akcja serca, wydolność układu oddechowego). Gwarantuje to maksymalnie bezpieczną opiekę medyczną bezpośrednio po zabiegu i znieczuleniu.
Następnie pacjent będzie wypisany do domu z zaleceniami dotyczącymi trybu życia, zmian opatrunków, niepokojących objawów i późniejszych kontroli.
Po operacji chory może odczuwać dolegliwości bólowe w miejscu rany pooperacyjnej. Należy informować o tym zespół leczący, co pozwoli na dostosowanie dawek leków do indywidualnych potrzeb pacjenta.
Dalsza opieka pooperacyjna sprawowana jest ambulatoryjnie. Częstotliwość wizyt ustala lekarz opiekujący się chorym w poradni.