Stulejka to stan chorobowy, w którym światło ujścia napletka jest zbyt wąskie, by we wzwodzie lub nawet w spoczynku napletek mógł zostać odprowadzony z żołędzi prącia. Zwężenie może być różnej długości od kilku milimetrów do 2-3 centymetrów. Istnieje wiele przyczyn powstania stulejki. Najczęstszymi są: stany zapalne skóry napletka (m.in. tzw. zanikowe zapalenie skóry), mikrourazy doznane w wyniku siłowego odprowadzania napletka w dzieciństwie oraz stulejka wrodzona. Czasami stulejka jest spowodowana więcej niż jednym czynnikiem.
Niekiedy wydzielina produkowana przez gruczoły znajdujące się na żołędzi i złuszczający się naskórek (tzw. mastka) ulegają zakażeniu. Dochodzi wtedy do zapalenia skóry napletka i żołędzi z obecnością wysięku ropnego. Przed zabiegiem na stulejce należy wtedy wyleczyć stan zapalny, by uniknąć zwiększonego ryzyka powikłań pooperacyjnych.
Rodzaj proponowanego zabiegu zależy od zaawansowania stulejki, przyczyn jej powstania oraz oczekiwań pacjenta. W przypadku niewielkiego zaawansowania może ograniczyć się do rozcięcia skóry w miejscu zwężenia. Na drugim biegunie zakresu zabiegu jest całkowite obrzezanie polegające na wycięciu całego napletka. W przypadku zanikowego zapalenia skóry napletka konieczne jest wycięcie całej skóry objętej stanem zapalnym – w przeciwnym razie stulejka może nawrócić.
Gojenie rany po zabiegu mogą opóźnić takie czynniki jak: towarzyszące stany zapalne, cukrzyca, miażdżyca, palenie tytoniu, podeszły wiek.
Opis przebiegu zabiegu
Zabieg wykonywany jest w znieczuleniu nasiękowym (miejscowym) z użyciem lidokainy lub/i prylokainy. Uczulenia na środki używane do znieczulenia muszą być koniecznie zgłoszone. Podczas częściowego obrzezania usuwany jest zwężony i/lub zmieniony zapalnie fragment skóry napletka. W przypadku niewielkiego stopnia zwężenia rozcina się w różny sposób wąski fragment napletka. Powłoki prącia odtwarza się poprzez założenie pojedynczych szwów wchłanianych.
Konsekwencje zabiegu
Po zabiegu zawsze występuje mniejszy lub większy ból, jednak zwykle do jego uśmierzenia wystarczają powszechnie dostępne leki przeciwbólowe.
Wygojenie rany po obrzezaniu zwykle następuje w ciągu 4 tygodni; do tego czasu powinno się powstrzymać od stosunków i/lub forsownego odciągania napletka. Szwy rozpuszczą się w trakcie gojenia i wypadną w ciągu 5 tygodni. Wcześniejsze usunięcie możliwe jest podczas wizyt kontrolnych.
Gojenie może być opóźnione w przypadku współistnienia wymienionych wyżej czynników i chorób (stan zapalny, cukrzyca, miażdżyca, palenie tytoniu).
W pierwszych dniach po zabiegu zwykle występuje niewielkie krwawienie z rany po zabiegu. Konieczne jest zmienianie opatrunku po jego zabrudzeniu i oddaniu moczu.
Po obrzezaniu zawsze występuje mniejszy lub większy obrzęk prącia. Z tego powodu prącie należy układać uniesione na podbrzuszu. Powinno być unieruchomione w tej pozycji z pomocą ciasnych slipek. Po kilku dniach, po ustąpieniu obrzęku można układać je w zwykłej pozycji, w bieliźnie noszonej na co dzień.
Zawsze w skórze prącia widoczne są podbiegnięcia krwawe i wylewy („siniaki”) w różnej liczbie i nasileniu. Wchłoną się one w trakcie gojenia.
Uszkodzenia gałązek nerwów skórnych, powodują czasowe lub stałe zaburzenia czucia okolicy blizny, co może się wiązać z odmiennym odczuwaniem wrażeń seksualnych.
Opis innych dostępnych metod leczenia
Tylko w przypadku, gdy niemożność odprowadzenia napletka spowodowana jest aktywnym stanem zapalnym, istnieje szansa na wyleczenie metodami nieoperacyjnymi. Zastosowanie we wczesnym etapie zakażenia odpowiednich leków (w maściach i niekiedy doustnie) może doprowadzić do wyleczenia.
W pozostałych przypadkach pozostaje leczenie chirurgiczne.
Opis przebiegu pozabiegowego
Po zabiegu pacjent pozostaje w placówce przez 30 – 60 minut. Pacjent będzie wypisany do domu z zaleceniami dotyczącymi trybu życia, zmian opatrunków, niepokojących objawów i późniejszych kontroli.
Przeprowadzony zabieg wymaga niekiedy przyjmowania w pierwszych kilku dobach antybiotyków i leków przeciwbólowych.
Po zabiegu pacjent może odczuwać dolegliwości bólowe w miejscu rany. W przypadku silnego bólu, zwłaszcza połączonego ze znacznym obrzękiem prącia, jego zaczerwienieniem i podwyższoną ciepłotą prosimy skontaktować się z personelem placówki lub ze szpitalnym oddziałem ratunkowym.
Jak wspomniano wyżej, zwykle występuje niewielkie krwawienie z rany oraz sączenie niewielkich ilości surowiczej wydzieliny. Nie należy się tym niepokoić, jest to zwykły objaw. Jeżeli pacjent zauważa sączenie się z rany wydzieliny ropnej, konieczne jest skontaktowanie się z personelem placówki lub ze szpitalnym oddziałem ratunkowym.
Współżycie można rozpocząć po pełnym wygojeniu się rany.
Dalsza opieka po zabiegu sprawowana jest ambulatoryjnie. Częstotliwość wizyt ustalana jest indywidualnie.