Skóra moszny może ulec nadmiernemu rozciągnięciu z powodu naturalnego upływu czasu lub na skutek chorób wrodzonych (moszna prąciowa) oraz nabytych (żylaki powrózka nasiennego, wodniak jądra). Nadmiar skóry moszny może obniżać zadowolenie z wyglądu narządów płciowych, pogorszyć jakość życia seksualnego oraz powodować dyskomfort lub ból podczas chodzenia, biegania, jazdy konnej, jazdy na rowerze czy na motocyklu. W takiej sytuacji skuteczna jest plastyka moszny (skrotoplastyka) czyli zmniejszenie worka mosznowego poprzez usunięcie nadmiaru skóry – moszna staje się mniejsza i uniesiona (lifting), wygląda młodziej, a jądra są wyraźniej zarysowane.
Dodatkowym zabiegiem często towarzyszącym operacji moszny jest plastyka kąta prąciowo – mosznowego, czyli wycięcie „żagla” między prąciem a moszną w przypadłości zwanej moszną prąciową lub prąciem płetwiastym. Żagiel ten optycznie zmniejsza prącie. Plastyka kata powoduje powiększenie części funkcjonalnej prącia.
Podsumowując, choroby w których ma zastosowanie plastyka moszny to:
- wady wrodzonych i nabyte – np. prącie płetwiaste, prącie pogrążone, utrata długości prącia z powodu otyłości, nadmiar skóry moszny po żylakach powrózka nasiennego lub wodniaku jądra, słoniowacizna moszny
- urazy i okaleczenia genitaliów – np. wypadki rowerowe, motocyklowe, kopnięcia, oskalpowania prącia lub moszny, wstrzyknięcia do prącia ciał obcych (parafina, silikon, itp.)
- nieudane operacje lub powikłań po zabiegach w obrębie narządów płciowych – np. nadmierne obrzezanie, martwica skóry prącia lub moszny, nawrót skrzywienia prącia, blizny i zmiany skórne po leczeniu priapizmu.
Opis przebiegu proponowanej procedury medycznej
Plastyka moszny jest zabiegiem wykonywanym przeważnie w znieczuleniu ogólnym, podczas którego dożylnie są podawane leki znoszące odczuwanie bólu, wywołujące głęboki sen oraz zniesienie reakcji odruchowych na bodźce bólowe. Operacja polega na redukcji skóry i tkanki podskórnej moszny i prącia. Zakres cięcia jest indywidualnie dobrany do każdego pacjenta i szczegółowo przed operacją omawiany. Przy rekonstrukcji tkanki są zszywane wielowarstwowo. Szew na skórze jest wchłanialny, nie wymaga usunięcia. Czas operacji zależy od rozmiaru operacji, zwykle trwa 2-3 godzin. Po operacji założony jest specjalny opatrunek unoszący i uciskający mosznę̨, tzw. suspensorium. Pacjent wypisywany jest tego samego dnia po niezbędnym czasie obserwacji.
Przygotowanie do zabiegu
Przed zabiegiem odbędzie się konsultacja z anestezjologiem. Pacjent jest zazwyczaj poddawany ocenie ogólnego stanu zdrowia, w tym badaniom krwi. Mogą być zalecone dodatkowo badania obrazowe. Pacjent otrzymuje również instrukcje dotyczące przerwania przyjmowania niektórych leków i przygotowania do zabiegu, w tym postępowania na czczo przez określony czas przed operacją.
Przed zabiegiem jest konieczna depilacja miejsc intymnych.
Konsekwencje zabiegu
Po zabiegu zawsze występuje mniejszy lub większy ból ze strony rany operacyjnej, jednak zwykle do jego uśmierzenia wystarczają powszechnie dostępne leki przeciwbólowe. Bezpośrednio po operacji występuje obrzęk moszny, może pojawić się krwiak podskórny i przejściowe zaburzenia czucia na skórze.
Wskazane jest wcześniejsze zorganizowanie transportu do miejsca zamieszkania, gdyż̇ w tak krótkim czasie po operacji nie można prowadzić́ żadnych pojazdów. Należy również̇ w planach osobistych i zawodowych uwzględnić́ pooperacyjny okres przeznaczony na rehabilitację.
Po zabiegu przez około miesiąc należy wstrzymać aktywność sportową, seksualną oraz dźwiganie. W tym czasie wskazane jest noszenie suspensorium i naturalnej bielizny. Przez tydzień nie należy się kąpać w wannie i zbiornikach zewnętrznych.
Jeśli w pierwszych tygodniach po operacji pojawi się̨ gorączka i towarzyszy jej znaczne powiększenie moszny, należy niezwłocznie skontaktować́ się̨ urologiem prowadzącym, zgłosić́ się̨ do placówki, w której był Pan operowany lub do SOR z zapleczem urologicznym.
Opis innych dostępnych metod leczenia
Leczenie wymienionych wad moszny i prącia jest tylko chirurgiczne.
Opis przebiegu pozabiegowego
Po zabiegu chory pozostaje w placówce zazwyczaj 6-8 godzin. W okresie pooperacyjnym monitorowane są podstawowe funkcje życiowe (ciśnienie krwi, akcja serca, wydolność układu oddechowego). Gwarantuje to maksymalnie bezpieczną opiekę medyczną bezpośrednio po zabiegu i znieczuleniu.
Następnie pacjent będzie wypisany do domu z zaleceniami dotyczącymi trybu życia, zmian opatrunków, niepokojących objawów i późniejszych kontroli.
Po operacji chory może odczuwać dolegliwości bólowe w miejscu rany pooperacyjnej. Należy informować o tym zespół leczący, co pozwoli na dostosowanie dawek leków do indywidualnych potrzeb pacjenta.
Dalsza opieka pooperacyjna sprawowana jest ambulatoryjnie. Częstotliwość wizyt ustala lekarz opiekujący się chorym w poradni.