OPERACJA PLASTYCZNA SKRZYWIENIA PRĄCIA SPOSOBEM NESBITA

Wyróżniamy dwa główne typy skrzywień prącia: wrodzone i nabyte.

Wrodzone skrzywienie prącia to stan chorobowy, w którym trzon prącia odchyla się od jego nasady w lewo, prawo, w dół (brzusznie) lub w górę (grzbietowo). Najczęstsze skrzywienie jest w stronę lewą oraz brzusznie. Częstotliwość występowania wrodzonego skrzywienia prącia wśród mężczyzn szacuje się na poniżej 1 %. Zwykle problem zaczyna być zauważany w okresie dojrzewania – przy występowaniu wzwodów. Jego źródłem jest nierównomierny rozwój błony białawej otaczającej ciała jamiste prącia. Gdy skrzywienie prącia jest niewielkie i nie powoduje dyskomfortu przy współżyciu seksualnym, nie wymaga leczenia. Jeżeli jednak utrudnia lub uniemożliwia współżycie, zalecana jest korekta chirurgiczna. Tak się dzieje między innymi przy skrzywieniach powyżej 30 stopni. 

Skrzywienie może występować jako wada izolowana lub towarzyszyć innym wadom jak spodziectwo czy wierzchniactwo. Wady te związane są z nieprawidłowym położeniem ujścia zewnętrznego cewki moczowej: 

• spodziectwo – gdy ujście cewki moczowej znajduje się na brzusznej powierzchni prącia – wówczas dochodzi do skrzywienia prącia w dół
• wierzchniactwo – gdy ujście cewki moczowej znajduje się na grzbietowej stronie prącia – wówczas pojawia się skrzywienie prącia w górę

Najczęstszymi przyczynami nabytego skrzywienia prącia są: choroba Peyronie (stwardnienie plastyczne prącia) i urazy. Choroba Peyronie dotyczy zwykle mężczyzn powyżej 50 roku życia. W efekcie choroby Peyronie dochodzi do zwłóknienia, a także zwapnienia fragmentów osłonki białawej prącia, co skutkuje powstaniem wyczuwalnej w prąciu płytki. W pierwszej, tzw. zapalnej fazie choroby płytka jest miękka i bolesna. W drugiej fazie tzw. stabilizacji płytka twardnieje, w rezultacie czego może dojść do skrzywienia prącia, bólu i dyskomfortu przy współżyciu. 

Częstotliwość choroby Peyronie szacuje się na 0.4 – 9 %. Przyczyna choroby nie jest do końca wyjaśniona. Przypuszcza się, że mogą nią być liczne mikrourazy błony białawej prącia, które powodują przewlekły stan zapalny związany z włóknieniem i wapnieniem jej fragmentów. Czynnikami sprzyjającymi wystąpieniu choroby Peyronie są: cukrzyca, nadciśnienie tętnicze, hipercholesterolemia i palenie papierosów. 

Do skrzywienia prącia może dojść także w związku ze zbyt krótkim wędzidełkiem, ze skróceniem lub wydłużeniem aparatu wieszadłowego prącia lub po nieleczonym złamaniu prącia.

Wskazaniem do chirurgicznej korekcji skrzywienia prącia jest skrzywienie powyżej 40 stopni lub mniejsze w przypadku skrzywienia brzusznego. Nie jest wskazana interwencja chirurgiczna w sytuacji, gdy pacjent pomimo skrzywienia jest w stanie odbyć satysfakcjonujący stosunek seksualny.

Opis przebiegu operacji

Wykonuję korektę chirurgiczną skrzywienia prącia sposobem Nesbita wraz jego modyfikacjami. Operacja ta polega na wycięciu eliptycznych fragmentów błony białawej po wypukłej stronie skrzywienia prącia. Zazwyczaj wykonuje się to parzyście w 4 do 6 miejscach, jednak tych miejsc może być więcej. Zabieg wykonuje się w znieczuleniu ogólnym lub dolędźwiowym. Trwa 1 do 2 godzin.

W większości przypadków zabieg rozpoczyna się od denudacji prącia celem uzyskania dostępu do powięzi głębokiej prącia (Buck’a) i błony białawej. Denudacja polega na wykonaniu okrężnego cięcia na skórze prącia, pod rowkiem zażołędnym. Następnie skórę prącia wraz z podskórną błoną mięśniową oraz powięzią powierzchowną Colles’a ściąga się w dół, czyli ku nasadzie prącia, tak aby odsłonić powięź głęboką Buck’a.  W wielu przypadkach konieczne jest wykonanie obrzezania celem zmniejszenia ryzyka powikłań miejscowych. Następnie wytwarza się „sztuczny wzwód” za pomocą wlewu 50 do 100 ml soli fizjologicznej do ciał jamistych prącia poprzez wenflon lub „motylek” wprowadzony poprzez żołądź. Po uzyskaniu wzwodu oznacza się miejsca, z których zostaną wycięte eliptyczne fragmenty błony białawej. W przypadku skrzywienia brzusznego zazwyczaj wypreparowuje się grzbietowy pęczek naczyniowo nerwowy. Następnie dokonuje się 4 do 6 (czasem więcej) wycięć błony białawej. Penis zostaje wyprostowany, a brzegi powstałej rany zszyte poprzecznie. W tym celu stosuje się szwy o przedłużonym czasie wchłaniania lub niewchłanialne.  Szwy wchłanialne zakłada się na miejsca po wkłuciach na żołędzi. Pod koniec operacji ponownie wywołuje się wzwód, aby ocenić korekcję wady i szczelność szwów. Zabieg kończy się odtworzeniem ciągłości powięzi powierzchownej Colles’a i ciągłości skóry prącia. Pod skórą czasem pozostawiane są dreny rynienkowe. Przez kilka dni stosuje się opatrunek uciskowy, elewację (uniesienie) prącia i antybiotykoterapię. Opatrunek powinien być zmieniany codziennie. Dreny rynienkowe usuwa się zazwyczaj w 1 i 2 dobie po zabiegu. Zazwyczaj na jedną dobę zakłada się cewnik do pęcherza. Szwy skórne rozpuszczają się po 4-5 tygodniach.

 Metoda Nesbita doczekała się kilku modyfikacji: 

• Kelamiego – zamiast nacięcia eliptycznego stosuje się nacięcie w kształcie karo

• Perdzyńskiego – wycina się jedynie zewnętrzną (podłużną) warstwę błony białawej, warstwa wewnętrzna (okrężna) pozostaje nietknięta

• Krajki – jak w metodzie Perdzyńskiego, ale warstwę zewnętrzną jedynie nacina się i zszywa ponad zagłębioną jej środkową częścią

Wyboru modyfikacji dokonuje się śródoperacyjnie w zależności od możliwości technicznych i uwarunkować anatomicznych.  

Konsekwencje operacji

Po zabiegu zawsze występuje mniejszy lub większy ból ze strony rany operacyjnej, jednak zwykle do jego uśmierzenia wystarczają powszechnie dostępne leki przeciwbólowe. Bezpośrednio po operacji występuje obrzęk penisa i zaburzenia czucia. W okresie pooperacyjnym może dość do zakażenia rany i powstania krwiaka. 

Pod skórą prącia mogą być wyczuwalne szwy lub zgrubienia.

W 85 % przypadków dochodzi do skrócenia prącia o około 1 do 1.5 cm.

W przypadku skrzywienia dużego stopnia może nie dojść do jego całkowitego wyprostowania. Za sukces uważa się taką korektę, która umożliwi odbycie stosunku seksualnego. 

Opis innych dostępnych metod leczenia

Leczenie skrzywienia prącia uniemożliwiającego współżycie jest wyłącznie chirurgiczne. Można zastosować inne metody zabiegowe: Yachii, Essed-Schroeder’a lub Ebbehoja-Metz’a, a także korporoplastyką z poprzecznym nacięciem błony białawej na powierzchni wklęsłej lub jej wycięciem jej fragmentu i uzupełnieniem ubytku np. błoną śluzową jamy ustnej. 

W przypadku mniejszych skrzywień, głównie w przebiegu choroby Peyronie zalecane jest leczenie zachowawcze (nie chirurgiczne).

Opis przebiegu pooperacyjnego

Po zabiegu chory pozostaje w szpitalu zazwyczaj do 24 godzin. W okresie pooperacyjnym monitorowane są podstawowe funkcje życiowe (ciśnienie krwi, akcja serca, wydolność układu oddechowego). Gwarantuje to maksymalnie bezpieczną opiekę medyczną bezpośrednio po zabiegu i znieczuleniu.

Następnie pacjent będzie wypisany do domu z zaleceniami dotyczącymi trybu życia, zmian opatrunków, niepokojących objawów i późniejszych kontroli.

Po operacji chory może odczuwać dolegliwości bólowe w miejscu rany pooperacyjnej. Należy informować o tym zespół leczący, co pozwoli na dostosowanie dawek leków do indywidualnych potrzeb pacjenta.

W przypadku niepowikłanego przebiegu pooperacyjnego wypis pacjenta do domu następuje zwykle w pierwszej dobie po zabiegu.

Dalsza opieka pooperacyjna sprawowana jest ambulatoryjnie. Częstotliwość wizyt ustala lekarz opiekujący się chorym w poradni.